Άλλαξε τη ζωή σου, αφυπνίσου

Είναι κι αυτή η μαρτυρία της εσωτερικής κενότητας και φτώχειας που λειτουργεί σαν τον οξύ ήχο ενός φωνητικού ξυπνητηριού αυξανόμενης έντασης που επαναλαμβάνει διαρκώς χωρίς να μπορώ να το σταματήσω :

Άλλαξε τη ζωή σου, αφυπνίσου, Αφυπνίσου,   Α Φ Υ Π Ν Ι Σ Ο Υ !

Αλλά γιατί να μη μπορώ να αλλάξω; Τι είναι αυτό εμποδίζει την αλλαγή και με κρατάει πίσω; Αναρωτιέμαι διαρκώς γιατί να αλλάζει κανείς τόσο αργά και αν αλλάζει πραγματικά. Ίσως υποσυνείδητα δε θέλουμε την πραγματική αλλαγή. Ίσως μας βολεύει η γνωστή προβληματική πραγματικότητά μας. Ίσως να θέλουμε απλά μια μικρή προσαρμογή, μια μικρή βελτίωση. Ίσως η πραγματική αλλαγή που πάντα συνοδεύεται με καταστροφή του παλιού, έναν μικρό θάνατο δηλαδή, μας τρομάζει. Ύστερα από κάποια πίεση, εξωτερική ή εσωτερική προσπαθούμε λοιπόν να πραγματοποιήσουμε μια μικρή τροποποίηση συμπεριφοράς. Ο φόβος ή η ανταμοιβή, μας αναγκάζουν να μετασχηματίσουμε το μοντέλο της σκέψης μας. Όταν δε, η απογοήτευση είναι μεγάλη και ο πόνος ανυπόφορος κάποιοι πιο τολμηροί αντικαθιστούν το παλιό τους μοντέλο σκέψης με ένα καινούργιο. Μια καινούργια επινόηση, μια καινούργια πίστη, μια νέα φιλοσοφία φέρνει πράγματι στη ζωή μας καποιες αλλαγές. 

Το πόσο επιφανειακές είναι αυτές οι αλλαγές συνήθως το αντιλαμβανόμαστε στην επόμενη κρίση, στην επόμενη σημαντική απώλεια, στον επόμενο κίνδυνο. Μια φίλη μου για παράδειγμα καυχιόταν πως έφτασε στην αυτογνωσία και βρήκε το νόημα της ζωής της μέσα από μια καινούργια πίστη που τη διαφήμιζε με φανατισμό. Μόλις όμως αντιμετώπισε μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία της και ο φόβος θανάτου την κυρίευσε, όλο το νέο μοντέλο κατέρρευσε. Ξέχασε τα πάντα και δεν είχε από πού να πιαστεί.  Οι αλλαγές αυτές λοιπόν είναι επιφανειακές όπως ακριβώς οι ελάχιστοι ρυτιδισμοί του νερού κάτω από την επίδραση του δυνατού ανέμου. Δεν είναι ριζικές, βαθιές, καταστροφικές. Κάθε αλλαγή, έτσι κι αλλιώς, που είναι αποτέλεσμα εγωιστικού κινήτρου δεν μπορεί να είναι ουσιαστική αλλαγή. Κάθε προσπάθεια να μεταμορφωθεί η συνείδηση  μας  σύμφωνα με ένα νέο μοντέλο αποτυγχάνει γιατί  απλά π.ρ.ο.σ.π.ά.θ.ε.ι.α   σ.η.μ.α.ί.ν.ε.ι   σ.ύ.γ.κ.ρ.ο.υ.σ.η  και η σύγκρουση το μόνο που επιτυγχάνει είναι να κάνει πιο δυνατές τις αντιστάσεις της παλιάς συνείδησης.

Όταν τελικά καταφέρει κανείς να δει ότι όλη αυτή η προσπάθεια υιοθέτησης ενός συγκεκριμένου μοντέλου είναι μια προσπάθεια μάταιη που τα αποτελέσματά της θα είναι από πενιχρά εώς ανύπαρκτα, όταν δοκιμάσει και απογοητευτεί και κατανοήσει ότι όλο αυτό είναι ένα ψέμα, ένα ψεύτικο πλησίασμα της αλλαγής της συνείδησης, τότε η άρνηση του ψεύτικου, η άρνηση του μοντέλου είναι συγχρόνως και το άδειασμα της συνείδησης. Η άρνηση του μοντέλου οδηγεί στην ελευθερία. Η ελευθερία αυτή βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολη και πρέπει κανείς να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις βαρύτατες συνέπειές της. Η άρνηση ένταξης σε οποιοδήποτε μοντέλο σημαίνει να είσαι μ.ό.ν.ο.ς∙  μόνος χωρίς καμιά επίδραση, μακριά από παραδόσεις κι από ανάγκες με τις εξαρτήσεις και τις προσκολλήσεις τους. Η άρνηση σημαίνει καταστροφή του παρελθόντος, απαλλαγή από το βάρος της σκόνης της διαμόρφωσης που κουβαλάμε στην πορεία του χρόνου. Ας μη μας τρομάζει όμως η λέξη «μόνος». Μοναχικότητα δε σημαίνει απόσυρση από τη ζωή. Είναι η ολοκληρωτική απελευθέρωση από τη σύγκρουση και τον πόνο, από το φόβο και τον θάνατο. Είναι η απελευθέρωση από τα μοντέλα της σκέψης. Είναι αθωότητα. Και μόνο η αθωότητα μπορεί να συλλάβει το άχρονο και το καινούργιο που κάθε στιγμή καταστρέφει τον εαυτό του έτσι ώστε να ζει παντοτινά στο  Τ.Ω.Ρ.Α.  

Πηγή

Alobar' Place