Ho’oponopono,Αλλάζουμε τον κόσμο αλλάζοντας τον εαυτό μας.

Ho’oponopono, πώς να Μεταμορφώσουμε την Πραγματικότητά μας Εξαγνίζοντας τον Εαυτό μας

Η αρχαία Χαβανέζικη θεραπευτική τεχνική, που ονομάζεται Ho’oponopono, μας ζητά να αναλάβουμε 100% την ευθύνη για οτιδήποτε εμφανίζεται στην πραγματικότητά μας – για οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε ή τραβάει την προσοχή μας. Σ’ αυτή τη διαδικασία εξαγνίζουμε τον εαυτό μας και την προσωπική μας συμβολή σ’ αυτό που αποκαλούμε «πραγματικότητά μας», η οποία είναι προσωπική, κοινωνική και παγκόσμια. Αλλάζουμε τον κόσμο αλλάζοντας τον εαυτό μας. Είναι ταυτόχρονα μια μέθοδος επίλυσης προβλημάτων, θεραπείας του εαυτού μας, των άλλων, καθώς και των καταστάσεων. Είναι, επίσης, ένα μέσο για πνευματική εξέλιξη και φώτιση.

Η διαδικασία είναι απλή:

Αντιλαμβανόμαστε ή θυμόμαστε πως οτιδήποτε παρατηρούμε ή μας επηρεάζει, με οποιονδήποτε τρόπο, βρίσκεται εκεί επειδή καθρεφτίζει κάτι από μέσα μας – κυρίως τις προσωπικές μας μνήμες, πεποιθήσεις, συναισθήματα και προγραμματισμούς.

Έλκουμε αυτή τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, επειδή είναι καιρός να καθαρίσουμε εκείνο το μέρος του εαυτού μας που συμβάλλει και στην ουσία συν-δημιουργεί αυτήν την πραγματικότητα με κάποιον τρόπο. Η συγκεκριμένη πραγματικότητα μπορεί να είναι άτομα ή καταστάσεις που φαίνονται να μην είναι καλά – να μην είναι αρμονικά. Ή θα μπορούσε να είναι κάτι που μας ενοχλεί προσωπικά – όπως η συμπεριφορά κάποιου ή μια παγκόσμια κατάσταση.

Έχοντας πάρει την ευθύνη για την πραγματικότητα μπροστά μας, ζητάμε τώρα συγχώρεση από εκείνο το άτομο, την κατάσταση ή τη συμπεριφορά, για τη συμμετοχή μας στη συγκεκριμένη πραγματικότητα που έχει πέσει στην αντίληψή μας.

Αντί να ζητήσουμε συγχώρεση, μπορούμε απλά να αναγνωρίσουμε ότι συμμετέχουμε στη δημιουργία αυτής της πραγματικότητας.

Μια άλλη περίπτωση είναι να ευχαριστήσουμε αυτό το άτομο ή την κατάσταση για την ευκαιρία για αυτογνωσία και εξέλιξη που μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα.

Σημείωση: Είναι εξαιρετικά απίθανο ότι θα κατανοούμε ποια είναι η «συμβολή» μας σ’ αυτό. Θα μπορούσε να προέρχεται βαθιά από το υποσυνείδητό μας ή από άλλες βαθύτερες διαστάσεις του εαυτού μας, για τις οποίες δεν έχουμε επίγνωση. Η «αιτία μέσα μας» μπορεί απλά να είναι το γεγονός ότι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το Θείο μέσα σε μας ή τους άλλους ή μέσα σ’ αυτό που συμβαίνει κι έτσι του επιτρέπουμε να μας ενοχλεί.

Αισθανόμαστε τότε και εκφράζουμε την αγάπη μας προς «αυτό» που μας ενοχλούσε ή φαινόταν να μην είναι «καλό ή αρμονικό». Κάνοντας αυτό, αναζητούμε να αισθανθούμε αποδοχή, αγάπη, ενότητα και καλές ευχές γι’ αυτό το άτομο, το γεγονός ή την κατάσταση.

Τότε χρειάζεται να νιώσουμε αγάπη και αποδοχή για τον εαυτό μας όπως είμαστε και να αφήσουμε κάθε ενοχή ή αυτοαπόρριψη σε σχέση μ’ αυτόν ή οποιοδήποτε άλλο λόγο.
Απελευθερώνουμε αυτό το άτομο, την κατάσταση ή το γεγονός – οτιδήποτε μας ενοχλεί – από την ανάγκη μας να είναι έτσι για την εξέλιξή μας. Του δίνουμε την άδεια να αλλάξει.

Ευχαριστούμε το Θείο που διαλύει αυτές τις μη φωτισμένες μνήμες, τάσεις, φόβους και πεποιθήσεις μέσα στο φως της αγνής θεϊκής συνειδητότητας – που στην πραγματικότητα είναι η αρχική τους κατάσταση.
Αν είναι δυνατόν, μπορούμε να παραμείνουμε για λίγο σε μια κατάσταση κενού ή εσωτερικού φωτός, καθώς επιτρέπουμε στο Θείο να μας καθαρίσει από οτιδήποτε μπορεί να έλκει αυτή την ανεπιθύμητη πραγματικότητα.

100% Ευθύνη;;;

Αυτήν την έννοια της ευθύνης είναι μάλλον δύσκολο για τους περισσότερους από

μας να την αφομοιώσουμε. Μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για τις ανεύθυνες

ή ανήθικες πράξεις των άλλων ανθρώπων; Πώς μπορεί να είμαστε εμείς υπεύθυνοι γι’ αυτούς που βιάζουν γυναίκες και παιδιά ή σκοτώνουν αθώους ανθρώπους στο Ιράκ ή την Αφρική ή οπουδήποτε αλλού; Μπορούμε να πάρουμε την ευθύνη για τρομοκρατικές πράξεις σ’ όλο τον κόσμο; Τέτοιες αντιδραστικές σκέψεις είναι φυσιολογικό να έρχονται στο νου όταν μας ζητείται να πιστέψουμε και να εφαρμόσουμε αυτό το επαναστατικό σύστημα.

Πώς μπορούμε να είμαστε υπεύθυνοι για κάτι που «εμείς» δεν έχουμε κάνει και «πιθανά» (ποτέ δεν ξέρουμε μέχρι να βρεθούμε στις ίδιες συνθήκες) να μην κάναμε ποτέ; Πώς μπορούμε να είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό που κάνουν άλλοι στην άλλη πλευρά του κόσμου, καθώς και για πράξεις που αποφασίστηκαν από ηγέτες που ποτέ δεν ψηφίσαμε, με τους οποίους δεν συμφωνούμε και ακόμη και καταδικάζουμε;

Επίσης, πώς να συμβιβάσουμε αυτήν την αλήθεια με μια άλλη εξίσου προφανή και ισάξια αλήθεια, ότι ο καθένας μας είναι ο αποκλειστικός δημιουργός της πραγματικότητάς του και ότι οι άλλοι δεν δημιουργούν την πραγματικότητά μας, καθώς κι εμείς δεν δημιουργούμε τη δική τους; Αυτές οι αλήθειες μοιάζουν ασυμβίβαστες.

Κι όμως, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βρει το Ho’oponopono μια αληθινά μεγαλειώδη τεχνική που οδηγεί τελικά στην αγνότητα, την αγάπη και την ελευθερία από την αρνητικότητα. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι στην πραγματικότητα αλλάζει τον εξωτερικό κόσμο.

Ας παίξουμε με ιδέες που μπορεί να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε πώς μπορεί να δουλεύει.

Το Συλλογικό Υποσυνείδητό μας

Έχουμε πολλά κοινά συναισθήματα, πεποιθήσεις και τρόπους λειτουργίας, όπως τέθηκε σαν υπόθεση από τον Καρλ Γιούνγκ στη θεωρία του για το Συλλογικό Υποσυνείδητο. Μοιραζόμαστε πολλούς προγραμματισμούς, φόβους, συναισθήματα και επιθυμίες. Μπορεί απλά όλοι να επηρεαζόμαστε ο ένας από το υποσυνείδητο του άλλου. Σήμερα, πολλά πειράματα δείχνουν ότι μπορούμε να επηρεαστούμε από τα συναισθήματα των άλλων, ακόμη κι αν συνειδητά δεν έχουμε επίγνωση του τι συμβαίνει. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό για ανθρώπους με τους οποίους έχουμε στενό συναισθηματικό δεσμό.

Η Κβαντική Φυσική έχει δείξει ότι ισχύει το ίδιο για τα μόρια που είχαν επαφή σε κάποιο σημείο στην ιστορία τους. Οτιδήποτε συμβαίνει στο ένα επηρεάζει αμέσως το άλλο.

Οι ψυχολόγοι έχουν επίσης επίγνωση του «φαινόμενου των συγκοινωνούντων δοχείων», που διατείνεται ότι οι άνθρωποι είναι σαν δοχεία με νερό που συνδέονται στη βάση τους με ένα σωλήνα. Όταν πιέζουμε το νερό στο ένα δοχείο, θα ανέβει στο άλλο. Είναι γνωστό ότι σε μια συντροφική ή οικογενειακή κατάσταση τα καταπιεσμένα συναισθήματα του ενός ατόμου μεταφέρονται στα άλλα μέλη και συχνά εκφράζονται απ’ αυτά. Οτιδήποτε κι αν κάνουμε, το δικό μας «υδάτινο σύστημα» θα επηρεάσει τους άλλους που συνδέονται μαζί μας μ’ αυτόν τον τρόπο. Επηρεάζουμε τους άλλους με την αόρατη συναισθηματική σύνδεσή μας μαζί τους.

Κοινωνικά παραδείγματα

Επίσης συμμετέχουμε και επηρεαζόμαστε από τα κοινά παραδείγματα της κοινωνίας, στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Όταν αποδεχόμαστε και δρούμε σύμφωνα μ’ αυτά τα παραδείγματα, τα μεγεθύνουμε για όλους τους άλλους. Επομένως, επιτρέποντας να περιορίζεται ο εαυτός μας από το σύστημα πεποιθήσεων των άλλων, υποστηρίζουμε αυτό το σύστημα πεποιθήσεων. Αν πιστεύουμε ότι κινδυνεύουμε από εκείνους που διαφέρουν από μας (σε φυλή, θρησκεία, κοινωνική τάξη), τότε συν-δημιουργούμε αυτήν την πραγματικότητα. Αν πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν αρκετά αγαθά για όλους μας, συν-δημιουργούμε αυτήν την πραγματικότητα. Αν πιστεύουμε ότι η ζωή είναι δύσκολη και δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους, συμβάλλουμε σ’ αυτήν την πραγματικότητα.

Το κοινό μας Μορφογενετικό Πεδίο

Η θεωρία του βιολόγου Ρούπερτ Σέλντρεϊκ για το μορφογενετικό πεδίο προσθέτει μια βιολογική διάσταση σ’ αυτό. Ο βιολόγος αυτός πιστεύει ότι το σώμα και ο νους μας παίρνουν τις πληροφορίες τους από μια κοινή δεξαμενή γνώσεων και τάσεων, που υπάρχει σε ένα πεδίο όπου όλοι μας έχουμε πρόσβαση. Όταν κάποιος από μας κάνει μια αλλαγή στον τρόπο ζωής του, στα συναισθήματα, στον τρόπο σκέψης του, αυτό επηρεάζει σε κάποιο βαθμό την κατάσταση του κοινού μας πεδίου και αυτό κάνει το νέο τρόπο σκέψης ή αντίδρασης περισσότερο διαθέσιμο και περισσότερο πιθανό για όλους, όσοι μοιράζονται αυτό το πεδίο. Αυτό ισχύει για όλα τα συναισθήματα, πεποιθήσεις και συμπεριφορές, αρνητικές και θετικές. Όταν παραμένουμε στις παλιές, μη φωτισμένες πεποιθήσεις και συμπεριφορές, αυτό επηρεάζει όλους τους άλλους που μοιράζονται αυτό το πεδίο. Είμαστε συν-υπεύθυνοι γι’ αυτό που συμβαίνει. Από την άλλη, οι θετικές αλλαγές μας επιτρέπουν στους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Το ατομικό αιτιατό σώμα μας

Φιλοσοφικά συστήματα μάς διδάσκουν ότι ο καθένας μας έχει ένα ατομικό «αιτιατό σώμα», όπου αποθηκεύονται όλες οι μνήμες, τάσεις, ιδιότητες και ικανότητες της ψυχής του μαζί με όλους τους φόβους του και άλλα συναισθήματα. Όλες οι θετικές και αρνητικές τάσεις μας βρίσκονται εκεί. Κατά τη γέννησή μας, αυτό θα καθορίσει το είδος του φυσικού σώματος που θα έχουμε, όπως και τις συνθήκες της γέννησής μας και τις συναισθηματικές και νοητικές τάσεις μας. Αυτά επηρεάζουν, αλλά δεν καθορίζουν αποκλειστικά, τα σπουδαιότερα γεγονότα της ζωής μας. Έλκουμε την πραγματικότητα που σε μεγάλο βαθμό μορφοποιείται από το περιεχόμενο του αιτιατού μας σώματος. Αυτό, όμως, δεν δημιουργεί ένα συμπαγές πεπρωμένο, επειδή κάθε στιγμή προσθέτουμε και αφαιρούμε ιδιότητες από το αιτιατό πεδίο, όταν αλλάζουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, σκεπτόμαστε, δρούμε και αντιδρούμε.

Όταν εφαρμόζουμε Ho’oponopono και άλλες μεθόδους μεταβολής της αντίληψης και της αντίδρασης, αλλάζουμε το περιεχόμενο του συνειδητού και υποσυνείδητου νου μας καθώς και το αιτιατό μας σώμα. Ζητούμε και επιτρέπουμε σε όλες τις τάσεις του αιτιατού σώματός μας, οι οποίες μπορεί να συμβάλλουν σ’ αυτό που αντιλαμβανόμαστε και που μας επηρεάζει, να απομακρυνθούν και να διαλυθούν για άλλη μια φορά μέσα στην αγνή συνειδητότητα – η οποία αποτελεί αυτό που τελικά είναι.

Οικουμενική συνειδητότητα

Όλες οι σκέψεις, μνήμες, δράσεις και αντιδράσεις, καθώς και όλα τα φυσικά αντικείμενα και όντα και οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους είναι απλά εκδηλώσεις της μίας οικουμενικής συνειδητότητας. Αυτό είναι παρόμοιο με το γεγονός ότι όλες οι εικόνες σε μια κινηματογραφική ταινία ή στην οθόνη της τηλεόρασης είναι προσωρινές εκδηλώσεις του ενός λευκού φωτός που μόνο προσωρινά παίρνει αυτές τις μορφές – του «καλού», του «κακού», του τρυφερού, του μισητού, του ορυκτού, του φυτού, του ζώου, των ανθρώπων και όλων των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα τους.

Το λευκό φως της τηλεόρασης, όταν δεν παίζει τίποτα, είναι το μηδενικό σημείο από το οποίο όλα εμφανίζονται και στο οποίο όλα ξαναδιαλύονται. Στο Ho’oponopono ζητάμε από το Θείο να διαλυθούν όλες οι τάσεις, που μπορεί να συνεισφέρουν σ’ αυτό που βιώνουμε, και να επιστρέψουν στην πραγματική τους φύση, που είναι το λευκό αδιαφοροποίητο φως.

Το κοινό αιτιατό σώμα μας

Παρόμοια με το μορφογενετικό πεδίο, μοιραζόμαστε όλοι ένα κοινό οικουμενικό αιτιατό σώμα. Υπάρχει ένα αιτιατό σώμα για κάθε είδος ζώων και φυτών, ένα αιτιατό σώμα για όλους τους άνδρες, ένα για όλες τις γυναίκες, ένα για όλους τους ανθρώπους και ένα για τον πλανήτη τον ίδιο.

Αυτό το κοινό αιτιατό σώμα συμπεριλαμβάνει όλες τις κοινές τάσεις μας, οι οποίες επηρεάζουν την ανθρωπότητα και τον πλανήτη σαν σύνολο. Έτσι, όταν απελευθερωνόμαστε από το θυμό, το φόβο ή την ενοχή, κάνουμε αυτές τις τάσεις λιγότερο διαθέσιμες στο κοινό αιτιατό σώμα. Τότε η αγάπη, η κατανόηση, η υπευθυνότητα και η γαλήνη γίνονται περισσότερο διαθέσιμες.

Το Ho’oponopono και όλες οι μορφές ενεργειακής ψυχολογίας όπως το EFT, TAT, TFT, BSFF, EMDR, WHEE, η μέθοδος Σεντόνα (Αυτοαποπρογραμματισμού), το Ακούγοντας την Καρδιά, ο διαλογισμός, η προσευχή και πολλές άλλες μέθοδοι μάς επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε και να αντιδρούμε διαφορετικά. Όταν διαλύονται οι παλιές μνήμες και οι προγραμματισμοί μας, τότε ελαττώνονται επίσης και από όλη την ανθρωπότητα σαν σύνολο.

Πνευματικές διδασκαλίες

Όλες οι θρησκείες διδάσκουν την έννοια της θεϊκής δικαιοσύνης. Ο καθένας παίρνει ακριβώς αυτό που δικαιούται, βασισμένο δίκαια σε ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν μέχρι τώρα. Στη Χριστιανοσύνη αυτό εκφράζεται στα λόγια, «Όπως σπείρεις, έτσι θα θερίσεις», «Όπως κρίνετε, έτσι θα κριθείτε». Επίσης, όταν ο Χριστός θεράπευσε τον παράλυτο, του είπε, «Σήκω και περπάτα, οι αμαρτίες σου έχουν συγχωρεθεί», δηλώνοντας ότι ήταν παράλυτος λόγω κάποιων προηγούμενων λαθών του.

Σύμφωνα μ’ αυτές τις πνευματικές διδασκαλίες και το νόμο του κάρμα των ανατολικών θρησκειών, κανείς δεν θα μπορούσε να μας βλάψει, αν οι οικουμενικοί νόμοι της τέλειας δικαιοσύνης δεν του το επέτρεπαν. Επομένως, αν το σύμπαν επιτρέπει σε κάποιον να μας συμπεριφερθεί με αρνητικό τρόπο, το μοναδικό μας συμπέρασμα μπορεί να είναι ότι, παρόλο που αυτό φαίνεται εντελώς άδικο και λάθος, είναι επιτρεπτό και, άρα, πρέπει να υπάρχει κάποια κρυμμένη δικαιοσύνη και ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος «λόγος» μέσα σε μας που το έλκει ή το επιτρέπει.

Το πραγματικό νόημα του Ho’oponopono είναι η διόρθωση ή η επαναφορά στο δίκιο. Απλά συμπεραίνουμε ότι εμείς, σ’ αυτήν ή ίσως (αν το πιστεύουμε) σε κάποια προηγούμενη ζωή, έχουμε κάνει κάτι που συμβάλλει σ’ αυτό που συμβαίνει. Μία άλλη πιθανότητα είναι ότι αυτό συμβαίνει επειδή χρειάζεται να μάθουμε κάτι. Σ’ αυτήν την περίπτωση, μπορούμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας και την αγάπη μας στον άλλον, ο οποίος μας δίνει την ευκαιρία να μάθουμε και να εξελιχθούμε μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία.

Η επόμενη ερώτηση είναι πώς επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον και πώς δημιουργείται η ατομική και συλλογική πραγματικότητά μας.

Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από ερμηνεία και προβολή

Δημιουργούμε την υποκειμενική πραγματικότητά μας ανάλογα με τον τρόπο που ερμηνεύουμε συμπεριφορές, καταστάσεις και γεγονότα. Δυστυχώς πολύ συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε αυτό που υπάρχει, αλλά στην πραγματικότητα αντιλαμβανόμαστε αυτό που έχουμε προγραμματιστεί να πιστεύουμε ότι υπάρχει. Το σύστημα πεποιθήσεών μας λειτουργεί σαν φίλτρο, που υποκειμενικά και συλλογικά ερμηνεύει οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό με τρόπο που επιβεβαιώνει αυτό που ήδη πιστεύουμε και αγνοεί αυτό που δεν πιστεύουμε.

Για παράδειγμα, αν πιστεύουμε ότι οι άλλοι θα μας απορρίψουν και δεν μας αγαπούν, θα ερμηνεύσουμε τα λόγια ή τις πράξεις τους σαν μια μορφή απόρριψης και σαν έλλειψη αγάπης για μας, ακόμη κι όταν δεν είναι αλήθεια. Όλοι μας έχουμε εκπλαγεί ανακαλύπτοντας ότι οι άνθρωποι έχουν παρερμηνεύσει τις πράξεις μας, πιστεύοντας ότι είχαμε κίνητρα και συναισθήματα που ποτέ δεν είχαμε.

Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Προβάλλουμε σε ανθρώπους και καταστάσεις κίνητρα και κινδύνους που απλά δεν υπάρχουν. Όταν το κάνουμε, βιώνουμε φόβο, πόνο, πίκρα, δημιουργώντας άχρηστη δυστυχία για τον εαυτό μας και τους άλλους.

Συγκρουόμενα συστήματα πεποιθήσεων και μνήμες

Μπορούμε να διαιρέσουμε τις πεποιθήσεις μας στις ακόλουθες κατηγορίες:

1. Συναισθηματικά Φορτισμένες Εντυπώσεις – Αυτές δεν είναι τόσο πεποιθήσεις όσο «συναισθηματικά φορτισμένες εντυπώσεις» που έχουν εντυπωθεί στο νου μας κατά τη διάρκεια τραυματικών εμπειριών. Ο νους τότε ταυτίζει αυτό το συγκεκριμένο ερέθισμα με μια συναισθηματικά φορτισμένη αίσθηση και όταν το σκεφτόμαστε, νιώθουμε φόβο και άλλα συναισθήματα. Αυτό το είδος «πεποίθησης» έχει μια ισχυρή «συναισθηματική φόρτιση» που δεν βασίζεται σε παρατηρήσεις και γεγονότα, αλλά μάλλον σε μια ή δύο έντονες εμπειρίες, που δεν είναι αντιπροσωπευτικές της πραγματικότητας.

2. Λανθασμένα Παιδικά Συμπεράσματα – Αυτά είναι λανθασμένες πεποιθήσεις για την πραγματικότητα, όπου αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε αδύναμοι, εσφαλμένοι, ανάξιοι της αγάπης και υπαίτιοι για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, όπως ο θυμός, η απουσία, η δυστυχία, η αδιαφορία, το διαζύγιο, η αρρώστια, ακόμη και ο θάνατος των γονιών μας και άλλων. Λανθασμένα ερμηνεύουμε ότι είμαστε ανάξιοι ή ανίκανοι και ότι οι άλλοι θα μας φέρονται πάντοτε με τους τρόπους που βιώσαμε στην παιδική ηλικία.

Αυτές οι δύο πρώτες κατηγορίες συνήθως καταπιέζονται στο υποσυνείδητο (την «σκιά» ή το εσωτερικό παιδί) λόγω του πόνου και της σύγχυσης που προκαλούν. Τις καταπιέζουμε ώστε να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε και να λειτουργήσουμε στην καθημερινότητά μας.

Παρόλο που αυτές οι «πεποιθήσεις» είναι καταπιεσμένες, ώστε να μην αισθανόμαστε τη δυσάρεστη, αρνητικά φορτισμένη συναισθηματική ενέργεια που σχετίζεται μαζί τους, ενεργοποιούνται κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή ή σκεφτόμαστε ένα συγκεκριμένο ερέθισμα. Προκαλούν φόβο, συναισθηματική απομάκρυνση και συχνά επιθετική συμπεριφορά. Δημιουργούν, επίσης, ψυχοσωματικές αρρώστιες. Ελέγχουν τις αντιδράσεις μας σε γεγονότα, καταστάσεις και ανθρώπους. Και το σημαντικότερο, έλκουν τις πραγματικότητες που συναντούμε.

Λόγω της καταπίεσης και της επακόλουθης απομόνωσης από το συνειδητό νου μας, αυτά τα δύο πρώτα συστήματα πεποιθήσεων δεν εξελίσσονται μαζί μας. Παραμένουν στην αρχική τους κατάσταση, ανεξάρτητα από την εξελισσόμενη λογική μας, την κρίση μας, τις νέες εμπειρίες και την πνευματική πίστη μας. Δεν προσλαμβάνουν νέα δεδομένα, εκτός κι αν ασχοληθούμε με εσωτερική ψυχολογική ή πνευματική εργασία.

3. Εξελισσόμενο Συνειδητό Σύστημα Πεποιθήσεων – Αυτό είναι το συνειδητό σύστημα πεποιθήσεών μας, το οποίο, καθώς προσλαμβάνει νέα δεδομένα, επαναξιολογεί την αντίληψη της πραγματικότητας, στην προσπάθεια να κάνει τις ρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για την κατανόηση της αλήθειας πίσω από τα φαινόμενα που παρατηρούμε.

Το συνειδητό σύστημα πεποιθήσεων εξελίσσεται σ’ έναν μικρό αριθμό ανθρώπων. Πολλοί έχουν σταματήσει να προσλαμβάνουν νέα δεδομένα κι έτσι παραμένουν στο ίδιο συνειδητό σύστημα πεποιθήσεων για πολλά χρόνια και θα αποχωρήσουν από τη ζωή μ’ αυτό.

Αυτό το σύστημα πεποιθήσεων κατανοεί ότι είμαστε ασφαλείς, σίγουροι, καλοί, άξιοι και ικανοί. Συνειδητοποιεί, επίσης, ότι δεν κινδυνεύουμε από ανθρώπους, ύψη, αυτοκίνητα, έντομα, σκύλους, γάτες, ανελκυστήρες, αεροπλάνα κλπ. Τα γεγονότα το κάνουν να συνειδητοποιήσει ότι οι φόβοι του είναι αβάσιμοι. Αντιλαμβάνεται ακόμη ότι η αξία μας δεν έχει να κάνει με το τι λένε, σκέφτονται ή κάνουν οι άλλοι.

4. Η Πνευματική Διαισθητική Πίστη μας – Αυτές οι πεποιθήσεις είναι συνήθως βασισμένες στη διαίσθηση ή την πίστη παρά στην απόδειξη. Νιώθουμε ότι αυτό που πιστεύουμε είναι αλήθεια. Εκτός από την επιρροή που ασκούν πάνω μας οι πνευματικές πεποιθήσεις των άλλων, βιώνουμε τις δικές μας εσωτερικές αφυπνίσεις ή αποκαλύψεις, όπου απλά «ξέρουμε» ότι κάτι είναι αληθινό.

Σύμφωνα με το Ho’oponopono αυτή η θεϊκή έμπνευση μπορεί να συμβεί μόνον όταν ο νους είναι καθαρός από τους τρεις προηγούμενους τύπους νοητικού περιεχομένου, που όλοι τους περιορίζονται από τη μνήμη.

Στην πραγματικότητα συχνά βιώνουμε συμπεριφορές, γεγονότα και καταστάσεις μέσα από ταυτόχρονες πεποιθήσεις και από τις τέσσερεις κατηγορίες, που δημιουργούν συγκρουόμενα συναισθήματα και αντιδράσεις σ’ αυτό που συμβαίνει. Μπορεί να νιώθουμε συγχρόνως αγάπη, γαλήνη, πόνο και θυμό, επειδή οι διαφορετικές πεποιθήσεις μας δημιουργούν διαφορετικές εσωτερικές πραγματικότητες.

Επομένως ένας βασικός τρόπος με τον οποίο δημιουργούμε την πραγματικότητά μας είναι ο τρόπος που ερμηνεύουμε οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας. Στο ίδιο εξωτερικό ερέθισμα δεν υπάρχουν δύο άνθρωποι που να δημιουργούν την ίδια πραγματικότητα.

Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από την έλξη και το καθρέφτισμα

Ο δεύτερος παράγοντας στην εκδήλωση της ατομικής πραγματικότητάς μας είναι ο τρόπος που έλκουμε ή δημιουργούμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας – αυτό που πραγματικά μας συμβαίνει.

Από τις διάφορες θεωρίες εκείνη που διατείνεται ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας φαίνεται να εξηγεί ένα ευρύτερο πιο περιεκτικό μέρος της πραγματικότητας που αντιλαμβανόμαστε. Αυτή η εξήγηση γίνεται ακόμη πιο κατανοητή, όταν απομακρύνουμε την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας ανάμεσα σε μας, σαν ατομικές θεϊκές εκφράσεις, και τη θεότητα την ίδια. Όταν αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν προσωρινή έκφραση της θείας συνειδητότητας ή της θείας ενέργειας στο φυσικό βασίλειο, γίνεται ξεκάθαρο ότι όλοι μαζί ατομικά και συλλογικά συν-δημιουργούμε την ατομική και κοινωνική πραγματικότητά μας.

Είμαστε το ίδιο το θείο ενσαρκωμένο σε προσωρινά σώματα. Δημιουργούμε και διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Το κάνουμε με διάφορους τρόπους:

α. Το παρελθόν. Οι προηγούμενες σκέψεις, πράξεις, επιλογές, συναισθήματα και λόγια είναι αιτίες της τωρινής πραγματικότητάς μας. Αυτή η έννοια είναι αποδεκτή από όλες τις θρησκείες και τις πνευματικές φιλοσοφίες. Μπορεί να μην πιστεύουν όλες στη μετενσάρκωση, αλλά όλες πιστεύουν στην αιτία και το αποτέλεσμα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Οι επιλογές μας να φροντίζουμε τον εαυτό μας ή όχι, να επικοινωνούμε ειλικρινά και τίμια ή όχι, να βοηθάμε και να αγαπάμε τους άλλους ή όχι, να απελευθερωθούμε από τους φόβους ή όχι, επηρεάζουν όλες την τωρινή πραγματικότητά μας.

β. Το παρόν. Οι τωρινές μας σκέψεις, πεποιθήσεις, προσδοκίες, φόβοι, ενοχές και άλλα συναισθήματα και συμπεριφορές δημιουργούν την τωρινή πραγματικότητά μας μέσα από «τους νόμους της αντανάκλασης και της έλξης». Οι άλλοι και η ίδια η ζωή αντανακλούν πίσω σε μας το περιεχόμενο του νου και της συμπεριφοράς μας σε όλα τα επίπεδα. Αν απορρίπτουμε τον εαυτό μας, φοβόμαστε ή περιμένουμε την απόρριψη, ή απορρίπτουμε τους άλλους, τότε έλκουμε απόρριψη. Αν σκεφτόμαστε, μιλάμε ή ενεργούμε ανταγωνιστικά ή εγωιστικά, τότε έλκουμε το ίδιο. Βασικά έλκουμε οτιδήποτε φοβόμαστε, αγαπάμε, επιθυμούμε και μισούμε, καθώς και ό,τι περιμένουμε και ό,τι κάνουμε.

Είναι σοφό που η ζωή καθρεφτίζει πίσω σε μας τις δικές μας σκέψεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις, ρόλους και συμπεριφορές, προσφέροντας μας την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας και να απελευθερωθούμε απ’ αυτές τις πλευρές του εαυτού μας που έλκουν αυτό που μας δυσαρεστεί. Σε τέτοια περίπτωση, το μάθημά μας είναι να ανακαλύψουμε αυτό που καθρεφτίζεται και να το μεταμορφώσουμε. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να έλκουμε την τωρινή πραγματικότητά μας. Αυτό είναι βασικό στο Ho’oponopono. Αυτό είναι που χρειάζεται να καθαρίσουμε, για να θεραπεύσουμε αυτό που συν-δημιουργούμε.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δύναμη και η ευκαιρία για θετική αλλαγή βρίσκονται στο παρόν και πουθενά αλλού. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψή μας για το παρελθόν και επομένως την επίδρασή του σε μας στο παρόν. Δεν γνωρίζουμε το μέλλον, αλλά μπορούμε να το διαμορφώσουμε με τις επιλογές μας στην παρούσα στιγμή.

Μερικοί άνθρωποι αποδέχονται αρνητικές πραγματικότητες, πιστεύοντας ότι είναι κάποιο «κάρμα» που πρέπει να υπομείνουν. Δεν υπάρχει κανένα όφελος από τα βάσανα ή την τιμωρία, αν δεν μάθουμε κάτι από την εμπειρία και αν αυτό δεν οδηγήσει σε αλλαγή. Η έννοια ότι πρέπει να υποφέρουμε για τα λάθη του παρελθόντος δεν έχει αξία, αν ο πόνος δεν γίνει ευκαιρία για εξέλιξη.

γ. Οι επιλογές της ψυχής μας. Ο τρίτος παράγοντας που καθορίζει τη φύση των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή μας είναι οι «επιλογές της ψυχής μας». Εμείς, σαν ψυχές, επιλέγουμε πριν ακόμη από τη γέννησή μας ότι θα θέλαμε ή θα χρειαζόμασταν να μάθουμε κάποια μαθήματα σαν μέρος της διαδικασίας εξέλιξής μας. Αν έχουμε επιλέξει να μάθουμε αυτοπαραδοχή, θα «κάνουμε ένα συμβόλαιο» με τους κοντινούς μας ανθρώπους, για να δοκιμάσουμε την ικανότητά μας να νιώθουμε την αξία μας ακόμη κι όταν αντιμετωπίζουμε αποδοκιμασία ή απόρριψη. Αν έχουμε αποφασίσει να μάθουμε αγάπη χωρίς όρους ή συγχώρεση, λογικά θα επιλέξουμε να έχουμε επαφή με άτομα που θα μας είναι δύσκολο να αγαπάμε. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα έχουμε την ευκαιρία να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να αγαπήσουμε αυτά τα άτομα. Αν θα θέλαμε να μάθουμε αυτάρκεια, θα στήσουμε στη ζωή μας ένα δράμα, στο οποίο δεν θα είναι εύκολο να βρούμε υποστήριξη από τους άλλους. Αλλά, επίσης, έχουμε την ελεύθερη βούληση να αντισταθούμε στην εκμάθηση αυτών των μαθημάτων.

Όταν περνάμε δύσκολους καιρούς, μπορεί να μην είναι επειδή ήμασταν «κακοί» στο παρελθόν, αλλά επειδή έχουμε επιλέξει να μάθουμε συγκεκριμένα μαθήματα.

Με το Ho’oponopono αποδεσμεύουμε αυτά τα άτομα, με τα οποία έχουμε κάνει αυτά τα «συμβόλαια», από την ανάγκη να συνεχίσουν να παίζουν τους ρόλους τους που μας δοκιμάζουν, επειδή έχουμε μάθει το μάθημα, το οποίο είναι να αναλάβουμε την ευθύνη για την πραγματικότητά μας και να τους αγαπάμε.

Επομένως, εμείς και όλοι οι άλλοι δημιουργούμε την ατομική και συλλογική πραγματικότητά μας μέσα από:

α. Τις προηγούμενες πεποιθήσεις, επιλογές, πράξεις, λόγια και συμπεριφορές.

β. Τις τωρινές πεποιθήσεις, λόγια, προσδοκίες, επιλογές, πράξεις και συμπεριφορές.

γ. Τις αποφάσεις της ψυχής μας να μάθουμε ορισμένα μαθήματα.

δ. Τον τρόπο που το προγραμματισμένο σύστημα πεποιθήσεών μας ερμηνεύει αυτό που συμβαίνει.

Πώς επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον;

Η συμπαθητική δόνηση είναι νόμος της φυσικής που αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι αν έχουμε δύο κιθάρες ή δύο πιάνα και χτυπήσουμε μια χορδή στο ένα απ’ αυτά, τότε η χορδή του άλλου, που είναι συντονισμένη στην ίδια συχνότητα με την χορδή που χτυπήσαμε στο πρώτο, θα επηρεαστεί και θα αρχίσει να δονείται. Μια δόνηση της μιας θα επηρεάσει την άλλη μόνον αν είναι συντονισμένη στην ίδια συχνότητα. Αν αυτή είναι συντονισμένη σε άλλη συχνότητα είναι απίθανο να διεγερθεί.

Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να φανταστούμε ότι επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον με

συνειδητές και υποσυνείδητες συχνότητες που εκπέμπουμε. Εμείς και οι άλλοι δεν θα επηρεαζόμασταν, αν δεν είχαμε κάτι μέσα μας που διεγείρεται από αυτό που συμβαίνει ή που εκπέμπεται από τον άλλον. Αργότερα θα ερευνήσουμε πιθανές όψεις της ψυχολογίας μας που μπορεί να διεγείρουν όψεις των άλλων και τανάπαλι.

Εμείς δημιουργούμε το ερέθισμα – εκείνοι δημιουργούν την πραγματικότητά τους
Εκείνοι δημιουργούν το ερέθισμα – εμείς δημιουργούμε την πραγματικότητά μας

Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι μόνο για τα συνειδητά και υποσυνείδητα δεδομένα μας στο παρελθόν και το παρόν, αλλά όχι γι’ αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει στον άλλον. Αυτό είναι δική του δημιουργία.

Η μοναδική δύναμή μας έγκειται στο να καθαρίσουμε τον εαυτό μας και να απομακρύνουμε (ή να ζητήσουμε από το θείο να απομακρύνει) εκείνες τις όψεις που έχουν επηρεάσει ή προσελκύσει, μέσω συμπαθητικής δόνησης, αρνητικές πραγματικότητες για τον εαυτό μας και τους άλλους. Το Ho’oponopono είναι η διαδικασία για να σταματήσουμε τις δικές μας χορδές να δονούνται σ’ εκείνες τις συχνότητες, ώστε να σταματήσουμε να προσθέσουμε στην πραγματικότητα των άλλων. Εξαγνίζουμε τη δική μας συμβολή στην πραγματικότητα γύρω μας.

Επηρεαζόμαστε από τους άλλους με τον ίδιο τρόπο. Όταν οι «παλλόμενες χορδές» των άλλων διεγείρουν κινήσεις μέσα σε μας, εκείνοι είναι το ερέθισμα, αλλά είναι το δικό μας πρόγραμμα δόνησης που μας κάνει να επηρεαζόμαστε και να δημιουργούμε τη δική μας ατομική πραγματικότητα.

Κβαντική φυσική – Η κατάληξη του κύματος

Η κβαντική φυσική μάς λέει ότι ένα φωτόνιο ή ένα ηλεκτρόνιο είναι στην πραγματικότητα ένα κύμα πιθανοτήτων μέχρι να υπάρξει ένας παρατηρητής που προκαλεί αυτό το κύμα να «καταλήξει» σε ένα συγκεκριμένο σωματίδιο σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Φαίνεται ότι ο παρατηρητής προκαλεί το κύμα πιθανοτήτων να αφήσει την κατάσταση των πολλών πιθανοτήτων και να γίνει μία πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε.

Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει ανάμεσα σε μας τους ίδιους και τη ζωή. Η ζωή είναι κύμα πιθανοτήτων, που υπάρχουν όλες μαζί μέσα σε μία ανεκδήλωτη κατάσταση. Σ’ αυτήν την κατάσταση τίποτα δεν είναι ακόμη σχηματισμένο. Όλα είναι πιθανά. Μνήμες και προγράμματα δεν περιορίζουν ακόμη αυτήν τη συνειδητότητα-ενέργεια.

Μόλις η αγνή συνειδητότητα αρχίσει να εκφράζεται μέσα από τον προγραμματισμένο νου μας, περιορίζεται και τείνει να έλκει ό,τι είναι σε συμφωνία με τις μνήμες και τους προγραμματισμούς μας. Οι πεποιθήσεις και τα συναισθήματά μας κάνουν την απεριόριστη άμορφη συνειδητότητα να μετασχηματιστεί σε αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητά μας – με ανθρώπους, πράξεις και γεγονότα, που είναι όλα αντανακλάσεις και ανταποκρίσεις στο εσωτερικό μας περιεχόμενο.

Το Ho’oponopono είναι μια διαδικασία ξεκαθαρίσματος του εσωτερικού περιεχομένου μας, ώστε να πάψουμε να διαστρεβλώνουμε την έκφραση αυτής της αγνής συνειδητότητας στη ζωή μας. Όταν ζητάμε από τους άλλους συγγνώμη, δεν είναι επειδή τους έχουμε βλάψει κάπου ή επειδή κάναμε λάθος. Είναι επειδή αναγνωρίζουμε ότι εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την πραγματικότητά μας και όχι αυτοί. Επίσης συνειδητοποιούμε ότι κάτι στους δικούς μας προγραμματισμούς τούς έχει φέρει στην επίγνωσή μας και μας έκανε να τους παρατηρήσουμε και ίσως να νιώσουμε κάποια συναισθήματα για ό,τι συμβαίνει ή για ό,τι εκείνοι κάνουν.

Μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η εσωτερική μας πραγματικότητα που κάνει την εξωτερική πραγματικότητα να εκδηλωθεί και να μας επηρεάσει, τότε απαλλασσόμαστε από το συναίσθημα ότι είμαστε τα θύματα ή ότι οι άλλοι είναι υπεύθυνοι για την πραγματικότητά μας. Αναλαμβάνουμε 100% την ευθύνη για τη δική μας πραγματικότητα. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε αυτήν την πραγματικότητα είναι να απελευθερωθούμε από οτιδήποτε υπάρχει μέσα μας που συνεισφέρει σ’ αυτήν – ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε τι θα μπορούσε να είναι αυτό.

Το εσωτερικό μας περιεχόμενο

Οι πεποιθήσεις, τα συναισθήματα, οι προγραμματισμοί, οι ανάγκες, οι επιθυμίες, οι φόβοι, οι προσκολλήσεις και οι συμπεριφορές μας, όλα αντανακλώνται πίσω σε μας μέσα από τη συμπεριφορά των άλλων και την ίδια τη ζωή. Ακολουθεί ένας κατάλογος κάποιων όψεων του εαυτού μας που μπορεί να αντανακλώνται πίσω σε μας μέσα από τη συμπεριφορά του άλλου ή την κατάσταση.

Σημείωση: Το Ho’oponopono δεν απαιτεί να γνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα μας που χρειάζεται να καθαριστεί.

Η παρουσία οποιουδήποτε από τα παρακάτω μπορεί εύκολα να προσελκύσει αντίστοιχες συμπεριφορές και καταστάσεις.

1. Όταν νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα γι’ αυτό που συμβαίνει, το έλκουμε ώστε να μπορούμε να απελευθερωθούμε μέσα μας.

2. Όταν έχουμε συγκεκριμένες περιοριστικές πεποιθήσεις για τους άλλους και γι’ αυτό που συμβαίνει ή όταν αντιλαμβανόμαστε κάποιον ή κάτι σαν κακό, λάθος, άδικο κλπ., το έλκουμε ώστε να μπορούμε να εργαστούμε μαζί του.

3. Η δική μας συμπεριφορά μέχρι τώρα προς αυτόν τον άνθρωπο ή προς άλλους στο παρελθόν αντανακλάται πίσω σε μας στο παρόν, ώστε να μπορούμε να μάθουμε απ’ αυτήν.

4. Οι φόβοι μας έλκουν και δημιουργούν πραγματικότητες. Ιδιαίτερα οι φόβοι μας σχετικά με την αξία, ασφάλεια, ελευθερία, ικανοποίηση ή έλεγχο.

5. Επίσης έλκουμε αυτό που προσδοκούμε από τους άλλους και τη ζωή.

6. Οι αμφιβολίες γι’ αυτό που αξίζουμε περιορίζουν την πραγματικότητά μας σ’ αυτό που πιστεύουμε ότι αξίζουμε.

7. Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε προς τον εαυτό μας κάνει τους άλλους να μας συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.

8. Οι ανεπίλυτες παιδικές εμπειρίες τείνουν να επαναλαμβάνονται στη ζωή μας μέχρι να καταφέρουμε να τις θεραπεύσουμε.

9. Οι ρόλοι, με τους οποίους ταυτιζόμαστε για νόημα, αξία και ασφάλεια, μπορούν να προσελκύσουν καταστάσεις ζωής και αντίστοιχες συμπεριφορές από άλλους – ώστε να μπορούμε να απελευθερωθούμε από τις ψευδαισθήσεις και τους περιορισμούς αυτών των ρόλων. Μπορεί να παίζουμε κάποιους από τους ακόλουθους ρόλους: α. το θύμα, β. τον τρομοκράτη, γ. το δάσκαλο, δ. το γονιό, ε. το παιδί, στ. τον έξυπνο, ζ. το σωστό, η. τον αντιδραστικό, θ. το δυνατό – χωρίς ανάγκες, ι. το δίκαιο, ια. τον καλό, ιβ. τον υπεύθυνο, ιγ. τον πρόθυμο, ιδ. τον αδύναμο, ιε. τον πνευματικό, ιστ. το δικαστή, ιζ. τον απόμακρο, ιη. τον ανακριτή, ιθ. κάποιον άλλο ρόλο.

10. Εκείνες οι ανάγκες και οι προσκολλήσεις που περιορίζουν την ηρεμία, ευτυχία, αγάπη ή εξέλιξή μας μπορεί να αντικατοπτρίζονται σε διάφορες καταστάσεις ζωής και συμπεριφορές, ώστε να έχουμε την ευκαιρία να απελευθερωθούμε απ’ αυτές.

11. Η τάση μας να νιώθουμε ενοχή έλκει συμπεριφορές και καταστάσεις που διεγείρουν τους προγραμματισμούς μας, ώστε να μπορέσουμε να απελευθερωθούμε απ’ αυτούς.

12. Φέρνουμε στη ζωή μας οτιδήποτε κρίνουμε, επικρίνουμε, απορρίπτουμε ή για το οποίο έχουμε προκαταλήψεις.

13. Έλκουμε οτιδήποτε μας κάνει να νιώθουμε ζήλια, πόνο, θυμό, πίκρα, αδικία ή οποιοδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα, ώστε να έχουμε την ευκαιρία να απελευθερωθούμε από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούν αυτά τα συναισθήματα.

14. Έλκουμε οτιδήποτε δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε στους άλλους ή στον εαυτό μας.

15. Όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, τους φέρνουμε στην πραγματικότητά μας.

16. Οι δικές μας εσωτερικές συγκρούσεις και η αυτοαμφισβήτηση έλκουν συγκεκριμένες συμπεριφορές από τους άλλους που φέρνουν αυτά τα συναισθήματα στην επιφάνεια.

17. Όταν αποτυγχάνουμε να επικοινωνήσουμε καθαρά, σταθερά και χωρίς κριτική ή κατηγορία, δημιουργούμε πραγματικότητες στις οποίες δεν παίρνουμε αυτό που χρειαζόμαστε.

18. Αν έχουμε εθιστεί σε μια πραγματικότητα, έχουμε την τάση να μείνουμε σ’ αυτήν λόγω του φόβου της αλλαγής.

19. Αν φοβόμαστε την ευτυχία, αφθονία, υγεία, αγάπη κλπ., θα εμποδίσουμε τις θετικές πραγματικότητες.

Αυτές και άλλες όψεις του εσωτερικού μας κόσμου μπορούν πολύ εύκολα να είναι παράγοντες της πραγματικότητας που συν-δημιουργούμε.

Πώς μπορεί να συμμετέχουμε στις παγκόσμιες κρίσεις;

Οι περισσότεροι από μας είμαστε δυστυχισμένοι με τον τρόπο που ο κόσμος είναι και έχει την τάση να είναι προβληματικός, λόγω του χειρισμού κάποιων θεμάτων από τους δικούς μας ή από άλλους ηγέτες, όπως της υπερθέρμανσης του πλανήτη, της Μέσης Ανατολής, της τρομοκρατίας, της Αφρικής, της οικονομίας κλπ. Όταν αισθανόμαστε απόρριψη ή μίσος για οτιδήποτε βρίσκεται μέσα στην πραγματικότητά μας, τελικά το ενεργοποιούμε και το αυξάνουμε. Τελικά ενδυναμώνουμε οτιδήποτε μισούμε, οτιδήποτε επιτρέπουμε να μας ενοχλεί με κάποιον τρόπο.

Πώς συμβάλλουμε σ’ αυτές τις εθνικές και παγκόσμιες πραγματικότητες;

1. Πρώτα απ’ όλα, οι ηγέτες μας είναι απλά μια εκδήλωση της ομαδικής συνειδητότητάς μας. Όταν αλλάζει η συνειδητότητά μας, οι ηγέτες μας αλλάζουν. Χρειάζεται να κοιτάξουμε μέσα μας για να κατανοήσουμε γιατί έχουμε αυτούς τους ηγέτες και πώς τους ενδυναμώνουμε.

2. Ένας άλλος τρόπος που συμμετέχουμε είναι με την εξάρτησή μας από την άνεση και τα υλικά αγαθά. Όλα αυτά απαιτούν καύσιμα, θερμότητα και εξαντλούν τις φυσικές πηγές της γης. Έχοντας συνηθίσει σ’ αυτές τις ανέσεις, δίνουμε πολλά χρήματα και επομένως ισχύ σ’ αυτούς που τα παράγουν και αυτοί στη συνέχεια έχουν την ικανότητα να ελέγχουν τις κυβερνήσεις. Δίνουμε τη δύναμή μας (μέσω χρημάτων) στους επιχειρηματίες που ελέγχουν τους πολιτικούς, οι οποίοι παίρνουν τις αποφάσεις. Ο τρόπος ζωής μας είναι άμεσα υπεύθυνος για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την πολιτική που σχετίζεται με την ανάγκη για καύσιμα.

3. Η προσωπική μας ταύτιση με μια μικρή ομάδα ανθρώπων, με τους οποίους νιώθουμε άνετα και η αποξένωσή μας από ανθρώπους από άλλες θρησκείες, φυλές ή εθνικότητες, αντανακλάται σε καταστάσεις όπως το Κόσοβο, η Ιρλανδία, η Μέση Ανατολή, η Αφρική και αλλού στον κόσμο, όπου άνθρωποι από διαφορετικές ομάδες πολεμούν μεταξύ τους. Αυτό είναι αντανάκλαση του γεγονότος ότι δεν αισθανόμαστε την ίδια ενότητα με όλες τις θρησκείες, φυλές και εθνικότητες ή ακόμη και κοινωνικές τάξεις.

4. Η άδικη και μεροληπτική κακή χρήση εξουσίας στον κόσμο απλά αντανακλά τη δική μας κακή χρήση εξουσίας σαν γονείς, σύζυγοι, εργοδότες κλπ. Λίγοι άνθρωποι έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τη δύναμή τους με απόλυτα δίκαιο και αμερόληπτο τρόπο. Οι κυβερνήσεις μας απλά κάνουν το ίδιο. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αντανακλάσεις της δικής μας κατάστασης εξέλιξης.

5. Δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε τι θα κάναμε αν ήμασταν στη θέση του άλλου. Αν μια ξένη δύναμη εισέβαλε και κατελάμβανε τις ΗΠΑ ή την Ευρώπη, θα ήμασταν ειρηνιστές ή τρομοκράτες μέχρι να φύγει; Οι πρώτοι Αμερικάνοι που πολεμούσαν και σκότωναν τους Βρετανούς, ήταν τρομοκράτες ή μαχητές της ελευθερίας; Από την άλλη, αν ήμασταν υπεύθυνοι για μια ολόκληρη χώρα και κάποιος βομβάρδιζε και σκότωνε το λαό μας, θα μπορούσαμε να μην κάνουμε τίποτα γι’ αυτό;

Πολύ συχνά οι πράξεις και από τις δύο πλευρές αυτών των συγκρούσεων είναι ακραίες, άδικες και σκοτεινές – αλλά είναι η ακριβής αντανάκλαση της συνειδητότητάς μας. Είναι εύκολο να κριτικάρουμε τους άλλους, όταν δεν βιώνουμε την κατάστασή τους. Αυτή η κριτική το μόνο που κάνει είναι να αυξάνει αυτό που συμβαίνει.

6. Όλα τα προβλήματά μας ξεκινούν από την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητάς μας από τους άλλους, η οποία οδηγεί στο φόβο, τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας, την αποξένωση, την αδιαφορία για το πώς είναι οι άλλοι. Εγκλωβιζόμαστε σε μια ζωή αυτοεξυπηρέτησης με έλλειψη βασικής εμπιστοσύνης για όσους δεν γνωρίζουμε ή για όσους δεν είναι σαν εμάς. Αυτό από μόνο του είναι ψευδαίσθηση που έλκει μια μεγάλη ποικιλία ατομικών και κοινωνικών πραγματικοτήτων. Οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες προσθέτουν σ’ αυτούς του φόβους και στην έλλειψη εμπιστοσύνης ενισχύοντας την ιδέα ότι μόνο εμείς έχουμε την αλήθεια και ότι οι άλλοι είναι κακοί και θέλουν να μας βλάψουν. Όταν λειτουργούμε με τέτοια παραδείγματα, συμμετέχουμε στην κοινωνική και παγκόσμια κατάσταση όπως είναι.

Αυτές οι παγκόσμιες καταστάσεις είναι απλά αντανακλάσεις των δικών μας νοητικών τάσεων, τις οποίες χρειάζεται να εξαγνίσουμε και να εξελίξουμε με Ho’oponopono και άλλες μεθόδους.

Είμαστε όλοι σε διαδικασία εξέλιξης

Σαν ψυχές στη διαδικασία του να γίνουμε πιο ώριμοι και φωτισμένοι συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά, έλκουμε προς τον εαυτό μας καταστάσεις που μας προσφέρουν την ευκαιρία να μάθουμε τα επόμενα μαθήματα που χρειαζόμαστε στην εξελικτική πορεία μας. Φυσικά, έχουμε ελεύθερη βούληση να μάθουμε από αυτές τις καταστάσεις ή όχι. Έχουμε την επιλογή να κρατηθούμε στον πόνο, το φόβο, την ενοχή και το θυμό, ή να απελευθερωθούμε απ’ όλα αυτά, καθώς αναβαθμίζουμε την αντίληψή μας για την πραγματικότητα και προχωρούμε προς τη συγχώρεση, την αυτοπαραδοχή, την αγάπη και την ειρήνη.

Μερικές από τις καταστάσεις που έλκουμε έχουν σκοπό να μάθουμε αυτά τα μαθήματα. Μπορεί να μην έχουμε κάνει κάτι στο παρελθόν που εξασφάλισε αυτό που συμβαίνει. Μπορεί, σαν ψυχές, να έχουμε επιλέξει να συμβεί αυτό, επειδή μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να απελευθερωθούμε από το φόβο και από τις παλιές δυσλειτουργικές πεποιθήσεις και να προχωρήσουμε μπροστά.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είμαστε υπεύθυνοι όχι επειδή έχουμε βλάψει κάποιον, αλλά επειδή το έχουμε επιλέξει σαν μια διαδικασία εξέλιξης. Σε τέτοια περίπτωση μπορούμε να ζητήσουμε συγχώρεση ή απλά «να ελευθερώσουμε τον άλλον ή την κατάσταση ζωής» από την ανάγκη μας να είναι έτσι, επειδή έχουμε πια μάθει το μάθημα ότι είμαστε υπεύθυνοι και μπορούμε να αγαπάμε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε κι αν είναι. Έχοντας μάθει την αγάπη, δεν χρειαζόμαστε πια το μάθημα.

Είμαστε όλοι Μία Πνευματική Συνειδητότητα

Οι περισσότερες θρησκείες διδάσκουν ότι τελικά είμαστε όλοι ένα με το Θείο και ότι μέσα στο Θείο είμαστε ένα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Χριστού λέει, «Είμαι μέσα σας και είστε μέσα μου και είμαι μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας είναι μέσα σε μένα». Οι ανατολικές θρησκείες δίνουν ακόμη μεγαλύτερη έμφαση ξεκαθαρίζοντας ότι στην πραγματικότητα είμαστε όλοι εκφράσεις της μίας θεϊκής συνειδητότητας. Είμαστε μία συνειδητότητα, που μοιάζει να έχει διαχωριστεί σε πολλές, όπως το φως του προβολέα φαίνεται πάνω στην οθόνη του κινηματογράφου να διασπάται σε πολλά διαφορετικά όντα και τις αλληλεπιδράσεις τους. Είμαστε όλοι προβολές της μίας θεϊκής συνειδητότητας, η οποία τελικά αλληλεπιδρά με τον εαυτό της μέσα από τις πράξεις μας.

Εντούτοις, έχουμε την ελεύθερη βούληση και δύναμη να εμποδίσουμε την αγνότητα αυτής της έκφρασης και είμαστε στη διαδικασία εξαγνισμού και εξέλιξης της ικανότητάς μας να εκφράσουμε την αληθινή πνευματική μας φύση. Όλοι μαζί εξελισσόμαστε και η επιτυχία του καθενός στη διαδικασία ωφελεί όλους μας. Ταυτόχρονα η άρνηση του καθενός επηρεάζει όλους μας.

Το Ho’oponopono είναι μια διαδικασία, στην οποία αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε ακόμη φωτισμένοι και ακόμη έλκουμε πραγματικότητες βασισμένες στην άγνοια, τις μνήμες και τους προγραμματισμούς. Γνωρίζοντας το, ζητάμε συγχώρεση από τα φαινόμενα που έλκουμε και ξαναεγκαθιστούμε την κατάσταση της αγάπης, η οποία βασίζεται στην αλήθεια ότι είμαστε όλοι ένα. Μετά ευχαριστούμε το Θείο που απομακρύνει από μας οτιδήποτε μπορεί να υπάρχει εκτός από την αγάπη.

Συμπέρασμα

Το Ho’oponopono είναι μια διαδικασία στην οποία αντιλαμβανόμαστε ότι:

Έλκουμε οτιδήποτε υπάρχει μέσα στην πραγματικότητά μας για κάποιον λόγο – δεν είναι τυχαίο.
Είμαστε συν-δημιουργοί όλων όσα συμβαίνουν ατομικά και κοινωνικά.
Καθετί είναι όπως θα έπρεπε να είναι αυτή τη στιγμή – σαν ερέθισμα να το διορθώσουμε μέσα στον εαυτό μας.
Μπορούμε να διορθώσουμε τον εαυτό μας και, κάνοντας το, να επηρεάσουμε τους άλλους και το σύνολο.
Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τι διορθώνουμε μέσα μας. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα μας που συνηχεί με αυτό που τραβά την προσοχή μας.
Τα αίτια της πραγματικότητάς μας είναι είτε στο υποσυνείδητο όπως μνήμες, προγραμματισμοί, είτε μαθήματα που έχουμε επιλέξει να μάθουμε.
Η λύση είναι η απομάκρυνση των εσωτερικών αιτίων για μας και για τους άλλους.
Όταν ελευθερώνουμε τον εαυτό μας από κάθε όψη που συμμετέχει σ’ αυτό που συμβαίνει, τότε αυτό που συμβαίνει λειτουργεί λιγότερο εξαιτίας μας και περισσότερο εξαιτίας των μαθημάτων των άλλων.
Η απελευθέρωση από μνήμες και προγραμματισμούς επιτρέπει στην έμπνευση και τη φώτιση να έρθουν.
Η λύση είναι αγάπη για τους άλλους και τον εαυτό μας.
Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής – ο δρόμος προς τη φώτιση.
************

Μια πιθανή διατύπωση για το Ho’oponopono μπορεί να είναι:

Αγαπητέ/ή ____________ (άνθρωπος, κατάσταση, συμπεριφορά, ζώο, κοινωνία, ομάδα κλπ.)

Συνειδητοποιώ ότι είμαι συν-δημιουργός αυτής της κοινής πραγματικότητας.

Ζητώ συγχώρεση για οτιδήποτε μέσα μου μπορεί να συμβάλει σ’ αυτήν την κατάσταση.

Σ’ αγαπώ.

Αγαπώ τον εαυτό μου.

Σε απελευθερώνω από την ανάγκη μου να είσαι έτσι για τη δική μου εξέλιξη.

Ευχαριστώ το Θεό που απομακρύνει από μένα ότι μπορεί να συμβάλει σ’ αυτήν την πραγματικότητα.

Αρμονική Ζωή

Alobar's Place