Η κατάρρευση του συστήματος

Οι περισσότεροι παρακολουθούμε πανικοβλημένοι ή και ακινητοποιημένοι από έκπληξη, καθώς το οικονομικό κυρίως (το πιο εμφανές στους περισσότερους) σύστημα καταρρέει. Αυτή η κατάρρευση πλέον δεν είναι και τόσο μακριά μας, δεν αφορά μόνο κάποια μακρινά γεγονότα που παρακολουθούμε στην τηλεόραση. Και δεν πιστεύω ότι αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή, είναι ακόμα περισσότερες οικονομικές αναλύσεις, συνομωσιολογικές θεωρίες ή να βρούμε «ποιος και τι φταίει.

Αυτά τα έχουμε κάνει, επανειλημμένα, και τώρα και στο παρελθόν. Ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή της άμεσης πληροφόρησης, ο καθένας, όποιος κι αν είναι έχει μια άποψη, την οποία και εκφράζει. Πού μας έχει οδηγήσει αυτή η πρακτική; Έχουμε γίνει σοφότεροι; Έχουμε ανατρέψει ή αλλάξει οτιδήποτε ουσιαστικό; 
Το θέμα είναι ότι θέλουμε και επιμένουμε να διαχωρίζουμε και να απομονώνουμε τομείς της ζωής μας, θεωρώντας ότι δεν σχετίζονται μεταξύ τους, πιστεύοντας ότι υπάρχουν σημαντικά και ασήμαντα θέματα και προτεραιότητες που μας απειλούν. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο σκέψης, χάνουμε τη μεγαλύτερη εικόνα, χάνουμε το νόημα, δεν βλέπουμε την πραγματική σημασία των πραγμάτων.

Είναι όντως φοβιστικό και απειλητικό όλο αυτό που συμβαίνει, για όσους δεν έχουν τολμήσει να αμφισβητήσουν όλα όσα είχαν δεδομένα και σίγουρα. Είναι όντως βολικό να βρίσκουμε εξωτερικές αιτίες και φταίχτες, υπεύθυνους για τη δική μας πραγματικότητα. Το βολικό και εύκολο δεν είναι πάντα και το αληθινό ή σωστό.

Το δύσκολο είναι ότι δεν υπάρχουν γενικές απαντήσεις, κανόνες και θεωρίες που ισχύουν για όλους. Θα πρέπει ο καθένας να ξετυλίξει το δικό του κουβάρι του δικού του νου και της πραγματικότητάς του, για να ανακαλύψει τα δικά του αίτια, τη δική του λειτουργία και κρυμμένες προθέσεις. Θα πρέπει ο καθένας να τολμήσει να αναγνωρίσει τις κρυμμένες πεποιθήσεις του, που τον οδήγησαν σε μια ζωή ασυνείδητη και επιφανειακή.

Δεν μπορούμε να έχουμε συλλογική συνείδηση αν δεν αποκτήσουμε πρώτα ατομική συνείδηση και υπευθυνότητα. Όλες οι προσπάθειες συλλογικής συν-λειτουργίας θα πέφτουν αναγκαστικά στο κενό, αργά ή γρήγορα, αν δεν υπάρχουν οι ατομικές βάσεις να τις στηρίξουν.

Δεν χρειάζεται μεταπτυχιακό για να το κάνει κάποιος αυτό. Δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει όλα τα βιβλία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, να έχει απομνημονεύσει όλους τους σοφούς και τους δασκάλους της αρχαιότητας. Αυτό που χρειάζεται είναι να μάθει και να είναι απόλυτα συνειδητός και παρόν, στο δια ταύτα της ζωής του.

Κυνηγώντας την αφθονία, περισσότερη έλλειψη θα έχουμε. Κυνηγώντας την ευτυχία, περισσότερη δυστυχία προσελκύουμε. Είναι δυνατόν να μη θέλουμε να βλέπουμε ακόμα πώς λειτουργεί η ζωή; Είναι δυνατόν να πιστεύουμε ακόμα ότι περισσότερη θετική σκέψη θα εξαφανίσει την αρνητική;

Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα γύρω μας θα εξακολουθήσουν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Ο κόσμος μας όπως τον γνωρίζαμε θα εξακολουθήσει να γκρεμίζεται. Σε όλα όσα έχουμε επενδύσει, θα συνεχίσουμε να τα χάνουμε. Δεν είναι η άποψή μου ούτε είμαι πεσιμίστρια. Είναι απλή αλήθεια βασισμένη στην απλή λογική, παρακολουθώντας το «πώς» της λειτουργίας της ζωής. Είναι απλή φυσική συνέπεια!

Ποια είναι η απλή φυσική συνέπεια; Ότι πρόκειται να χάσουμε, όλα όσα φοβόμαστε να χάσουμε. Πρόκειται να γκρεμίσουμε όλα όσα είναι ψεύτικα και εμείς επενδύσαμε σε αυτά σα να είναι αληθινά και αιώνια. Ό,τι κυνηγάμε, ουσιαστικά φοβόμαστε να έχουμε. Ό,τι αποφεύγουμε είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται να βιώσουμε. Έτσι είναι, απλά μαθηματικά (και δεν μου άρεσαν κιόλας μικρή!).

Αρκετοί ξυπνάνε σε αυτές τις απλές αλήθειες. Όμως πολλοί προσπαθούν να αντικαταστήσουν τον παλιό τρόπο σκέψης τους με έναν νέο, εξίσου περιοριστικό, στοχεύοντας φοβικά στον αντίθετο πόλο της ίδιας πραγματικότητας. Σίγουρα δεν δουλεύει και θέλει τεράστια προσπάθεια να πηγαίνεις κόντρα στη δυαδική φύση σου.

Πολλές φορές διασκεδάζω βλέποντας την τραγικότητα που ζούμε, άλλες φορές θυμώνω, άλλες θλίβομαι και άλλες τη δέχομαι ως διαδικασία ξυπνήματος που ο καθένας μας έχει επιλέξει, ακολουθώντας τη δική του ατομική πορεία. Πολλοί πνευματιστές κατηγορούν κάποια συναισθήματα ή τα κατατάσσουν ως μειονεκτικά, που θα έπρεπε να μην υπάρχουν ή να αλλάξουν. Δεν πιστεύω αυτό το παραμύθι πια.

Καθώς επιμένουμε να βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση με τον εαυτό μας, ενισχύοντας την άγνοια και την έλλειψη που υπάρχει μέσα μας, πώς είναι δυνατόν να μην δημιουργούμε ΑΥΤΗΝ την πραγματικότητα στον κόσμο μας; Ρίξτε μια σφαιρική ματιά: δεν έχει σημασία πλέον αν είσαι λευκός, μαύρος, Έλληνας, Αμερικανός, δεξιός ή αριστερός, πλούσιος ή φτωχός, νέος ή μεσήλικας… η κατάρρευση ακουμπάει ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως, με κάποια μορφή!

Επιμένουμε να βάζουμε όρια και σύνορα: όπως μέσα έτσι και έξω. Επιμένουμε να κατηγορούμε άλλους ή τον εαυτό μας αντί να αλλάξουμε το νου και τις πεποιθήσεις του: όπως μέσα έτσι και έξω. Επιμένουμε να υπερασπιζόμαστε αυτό που ξέρουμε, διαφωνώντας και πολεμώντας «για τις ιδέες μας»: όπως μέσα έτσι κι έξω. Επιμένουμε να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και τους άλλους: όπως μέσα έτσι κι έξω.

Χρειάζεται κι άλλη ανάλυση για να δούμε επιτέλους πού οδηγούμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο; Χρειάζεται κι άλλη επεξήγηση για να δούμε επιτέλους πώς διδάσκουμε τα παιδιά μας και τι κληρονομιά αφήνουμε σε αυτά;

Πηγή

Alobar's Place