Πίστη, συγχώρεση, αποδοχή & ευγνωμοσύνη

Πονάμε, για κάθε σκέψη, συναίσθημα και επιθυμία, η οποία δεν ικανοποιείται. 

Η πηγή των προβλημάτων μας λοιπόν είναι ότι πίσω από τα πάντα στις όποιες λειτουργίες μας, κρύβεται μονάχα η προσδοκία και ο υπολογισμός. Συγκεκριμένη κατεύθυνση, και τάση για έλεγχο, κι αυτό, λόγω ανασφάλειας και φόβου.

Θάρρος και Δύναμη όμως χρειάζεται η ζωή ώστε να μην πονάμε.

Γιατί αυτό που είναι η γιατρειά μας για τα πάντα, είναι η πίστη, η συγχώρεση, η αποδοχή, και η ευγνωμοσύνη.

Πίστη σημαίνει Δύναμη.

 Όχι ως φιλοσοφική θεωρία, ούτε ως θρησκευτική τυφλή υπακοή, υποκρυπτόμενη μιας ανύπαρκτης ελπίδας για σωτηρία κάποιου απελευθερωτή πάντα στο μέλλον.

Πίστη σε όλα όσα δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για την κάθε επόμενη στιγμή.

Πίστη στο άγνωστο…….

Σε αυτό που Είναι….. Σε μας…..

Που ενώ είναι γνωστό μιας άλλης μας συνειδησιακής κατάστασης, παρ’ όλα αυτά περιμένει υπομονετικά να «φωτιστεί», μέσω της δικής μας βούλησης. Με εμπιστοσύνη στη ζωή και στο Θεϊκό σπόρο της Ύπαρξης, μήτρας της οποίας είμαστε όλοι αδιαίρετα κομμάτια. 

Αυτό είναι η Δύναμη, την οποία όλοι μας, αργά ή γρήγορα θα τεθούμε να θέσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε εφαρμογή……  

Συγχώρεση σημαίνει γιατρειά.  

Όταν κρατάμε πικρίες, κακίες, εκδικητικότητα, είμαστε οι πρώτοι που δηλητηριάζουμε τον εαυτό μας. Μία ενεργειακή αιμορραγία μας καθιστά ανίκανους να λειτουργήσουμε. 

Όμως η ουσιαστική συγχώρεση αφορά τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί πρώτα εμάς τους ίδιους πληγώσαμε, επικρίναμε, καταπατήσαμε, καταπιέσαμε, υποτιμήσαμε, εξουσιάσαμε, πονέσαμε, για να φτάσουμε να το κάνουμε και σε κάποιον άλλον στη συνεχεία.

Συγχωρούμε τον εαυτό μας από τα μάτια του σήμερα, για κάτι που ένα προηγούμενο κομμάτι μας έκανε κατά το παρελθόν.

Έτσι γιατρεύουμε αυτό που δεν είμαστε πια, (που όμως παραμένει δικό μας), και μας βοήθησε με την παρουσία του να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα. Γιατί πράγματι. Το ότι μπορούμε να το δούμε μας αποδεικνύει, πως δεν βρισκόμαστε πλέον εκεί…..

Αποδοχή σημαίνει βαθιά κατανόηση. 

Σε καμία περίπτωση όμως ανέχεια, όπως πολλοί έχουμε μάθει να θεωρούμε.

Σημαίνει αποδοχή ως μιας κατάστασης (λειτουργίας) η οποία υπάρχει, άσχετα της θέσης,  ή του ρόλου που θα παίξουμε ως προς αυτήν. Αποδεχόμαστε απλά, πως ακόμα κι αν δεν μας εξυπηρετεί, ή δεν μας αρέσει, και μόνο που υπάρχει, έχει το λόγο ύπαρξής της, τη σπουδαιότητα της, όπως και τη σημασία της.

Η ίδια η πράξη της αποδοχής ως προς την αναγκαιότητα της εμφάνισης της όμως, (ώστε να τη συλλάβουμε), είναι αυτή που μας ανοίγει και το δρόμο της κατανόησης, και των αιτιών των οποίων μας μεταμορφώνουν.

Εξάλλου, και μόνο προβάλλοντας αντίσταση σε κάτι ήδη δημιουργημένο, άρα παρουσιαζόμενο στα μάτια (της αντίληψης) μας, θέτουμε τον εαυτό μας σε αδυναμία και ανικανότητα της οποιασδήποτε κατανόησης του. Και τα «δώρα» για μας, έρχονται πάντα μέσω της κατανόησης, ώστε να επέλθει η επόμενη συνέχεια….

Γιατί η αντίσταση, είναι η πηγή της χωριστικότητας. Με την αποδοχή όμως είναι που γινόμαστε αδιαίρετα κομμάτια του συνόλου της Δημιουργίας, άρα της ένωσης. Γι’ αυτό και αποδοχή, σημαίνει αγάπη. Γιατί τα πάντα είναι δεμένα, και σφιχτά ενωμένα μεταξύ τους. Κι αυτό, είναι Αγάπη.

Ευγνωμοσύνη σημαίνει προσευχή. 

Επαφή με το Είναι.  

Από την αναπνοή και την υγεία, μέχρι τον ήλιο που έχουμε την ευτυχία να βλέπουμε να ξεπροβάλει κάθε ξημέρωμα. Όταν μια βαθιά δυστυχία μας χτυπήσει της πόρτα, νοσταλγούμε πάντα το παρελθόν που ποτέ δεν εκτιμήσαμε ορθά. 

Ευγνωμονούμε λοιπόν ήδη, και απολαμβάνουμε το κάθε τι σαν δώρο, χωρίς να πρέπει να έρθει το τραγικό, για να καταλάβουμε πως ότι κι αν έχουμε, ακούμε, βλέπουμε, μυρίζουμε, γευόμαστε, αγγίζουμε, αισθανόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, είναι ανεκτίμητη και αναντικατάστατη προσφορά. Από το Σύμπαν, σε μας, κι από μας, σε άμεση επικοινωνία μαζί του. Αναγνώριση…… Επικοινωνία……

Αυτό, ασχέτου φαινομενικής σταθερότητας κάποιων πραγμάτων ή καταστάσεων. Τα πάντα, μα τα πάντα, είναι μοναδικά, και μη επαναλαμβανόμενα. Κι αν σε κάποιους από μας δεν αλλάζει ποτέ τίποτα,  είναι γιατί σ’ έναν χείμαρρο ζωής που διαρκώς προχωράει, οι ίδιοι παραμένουμε πεισματικά και με τυφλότητα στα ατομικά μας έλη με τα παράσιτα που οι ίδιοι συντηρούμε….. 

Καλώς ή κακώς είμαστε εδώ. Κανείς ποτέ δεν είπε πως τα πράγματα είναι εύκολα. Όμως στις δύσκολες μάχες, ποτέ δεν στέλνουν λιγόψυχους, ή ανίκανους δυνητικά πολεμιστές. Μένει να δούμε λοιπόν, τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ, όπως και ποιοι πραγματικά είμαστε…

Νίκη Σλάυκου

Alobar's Place